Kiedy myśli mają ADHD

Podobno mam nietypowy sposób postrzegania świata. Podobno. Nie jestem obiektywna. Mam tak od urodzenia. Serio.
  
Dzisiaj jest ten dzień, kiedy mam intelektualny autyzm. Stymuluje i jednocześnie rozprasza mnie... wszystko.
 
Gdyby w mózgu była funkcja nagrywania...moich, rozbieganych jak stado przedszkolaków, myśli wystarczyłoby na kilka postów.

Nie lubię dzieci. Nie mam na nie pomysłu. Nie ma do nich instrukcji. Praca przedszkolanki byłaby dla mnie piekłem. Pewnie nawet przyniosłaby mi medialny rozgłos... zdecydowanie nie związany z rzeszą fanów.

W każdym razie jako nie-przedszkolanka nie umiem za cholerę ogarnąć tych myśli i kazać im usiąść, posprzątać zabawki czy chociaż na chwilę iść leżakować.

Jedna z nich tańczy z uśmiechem na wypełnionym muzyką parkiecie, druga żegna się z bliską osobą. Trzecia analizuje pewną relację. Co to do cholery jest miłość? - pyta kolejna. Następna planuje weekend. Dwa weekendy. Pogoda jest taka ładna a korek taki długi.

Gdyby prędkość przelatywania myśli przez moją głowę mogła przenosić ten autobus...za 3 minuty bylabym w Sopocie i kiedy wiatr rozwiałby już moje włosy przeskoczyłabym do Warszawy, zahaczając o Olsztyńskie zapiekanki, kawę w Krakowie i grom wie co jeszcze!

Tabun myśli popada w imiona. Daaaamn! Lepiej zagłuszę je jakąś muzyką.

X, Y, Z... 14 litera alfabetu. Wielokrotnie. I wcale nie dlatego, że mam ochotę na fast foodowe żarcie! Fakt, nie odmówiłabym.

Na poboczu 3 auta. W każdym ktoś dolewa wody do chłodnicy. Cóż... metafora mojego mózgu dziś.

Czy powinnam sobie wlać wodę do ucha?